Mijn verhaal...

Hallo, ik ben Joke Vangoidsenhoven en ik ben 9 jaar. Ik heb een littekentje in mijn hersenen en daarom luisteren mijn beentjes en mijn linkerarm niet goed. De dokter noemt het spastische triplegie.

Ik ben hiermee geboren, mijn mama en papa hadden niet verwacht dat ik een handicap zou hebben. Omdat ik niet kon rollen, kruipen en zitten zoals de andere kinderen, was mijn dokter ongerust en zijn er verschillende onderzoeken gebeurd. Naar de oorzaak wordt nog steeds gezocht.

Twee keer per jaar moet ik op controle in het ziekenhuis. Eigenlijk vind ik dat niet leuk want ik ben soms verlegen wanneer ik moet tonen wat ik allemaal kan of wat nog heel moeilijk is voor mij. Ik kreeg al vijf keer botox ingespoten in de spiertjes die te hard werken. De dokter vertelde dat die spiertjes een tijdje zouden slapen, zodat andere spieren sterker kunnen worden. Heel ingewikkeld eigenlijk. Ik onthoud vooral dat ik in het gips was, en hard moest werken bij de kinesisten. 

Elke week krijg ik vijf uur kiné, soms op mijn school, soms in de praktijk. Dat is al een hele tijd zo. Ik heb niet altijd veel zin, maar mama en papa vertellen mij dat het goed voor me is. Om te slapen moet ik niet alleen mijn pyjama, maar ook mijn kniestrekkers aandoen en dat is lastig want ik kan niet draaien. Soms word ik 's nachts wakker omdat mijn hiel pijn doet of omdat ik naar de andere kant wil liggen. Mama of papa komt me dan helpen.

Ik kan veel wat andere kinderen doen, alleen heb ik daar een hulpmiddel voor nodig. Korte afstanden stap ik met mijn looprekje. Je zou eens moeten zien hoe snel ik het kan! Met mijn rolstoel moet ik leren rijden, dat is best zwaar.. Wat ik heel graag doe is fietsen! Dan voel ik me een beetje zoals andere kinderen. Mijn fiets vind je niet in een fietsenwinkel, die is gemaakt voor kinderen met een handicap, zoals ik. 

Ik moet elke dag in een sta-plankje staan. Nu ik het zo nalees, is het eigenlijk wel veel wat ik moet doen. En dan heb ik nog niet verteld hoe vermoeiend het allemaal is... Ooh, nu begrijp ik waarom mijn mama en papa mij zo vaak vertellen dat ze fier zijn op mij! 

Mijn droom is om te stappen zonder een looprekje. Ik wil leren om de trap op te lopen, leren mezelf te wassen, haren te kammen, schoenen en kleren aan te doen, en nog zo veel meer. Mama en papa vertellen dat dolfijnondersteunde therapie mij misschien kan helpen. ... 
​